Ασωπία

ΑΣΩΠΙΑ

Η Ασωπία αποτελεί ένα από τα τέσσερα χωριά του Δήμου Τανάγρας στο Νομό Βοιωτίας, όπως δημιουργήθηκε σύμφωνα με το Νόμο Καλλικράτη. Τα υπόλοιπα χωριά του δήμου είναι: το Άρμα, η Καλλιθέα και η Τανάγρα. Ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 1267 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.

Η οικονομία του χωριού στηρίζεται κυρίως στη γεωργία. Φημίζεται ιδιαιτέρως για τους αμπελώνες του και τα ονομαστά κρασιά του.

Πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Δημήτριος, ενώ γίνεται και μεγάλο πανηγύρι και στην εορτή του Προφήτη Ηλία.

 

ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι πρώτες αναφορές στην Ιστορία γίνονται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα (Ραψωδία Β΄ 494-516: «Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεως καὶ Λήϊτος ἦρχον Ἀρκεσίλαός τε Προθοήνωρ τε Κλονίος τε, οἵ θ’ Ὑρίην ἐνέμοντο καὶ Αὐλίδα πετρήεσσαν Σχοῖνόν τε Σκῶλόν τε πολύκνημόν τ’ Ἐτεωνόν, Θέσπειαν Γραῖάν τε καὶ εὐρύχορον Μυκαλησσόν, οἵ τ’ ἀμφ’ Ἅρμ’ ἐνέμοντο καὶ Εἰλέσιον καὶ Ἐρυθράς, οἵ τ’ Ἐλεῶν’ εἶχον ἠδ’ Ὕλην καὶ Πετεῶνα…»), καθώς επίσης και από τον Στράβωνα (Γεωγραφικά, βιβλίο ΙΧ).
Έχοντας υπόψη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Παπαρηγόπουλου (3η έκδοση, τόμος Α΄, σελ. 140), το Ειλέσιο υπαγόταν μέχρι το 510 π.Χ. στην πόλη της Τανάγρας η οποία ήταν ελεύθερη και αυτόνομη πόλη της Βοιωτικής ομοσπονδίας.
Θεωρείται ότι κοντά ή πάνω από τον αρχαίο οικισμό είναι κτισμένο το χωριό μας. Η ονομασία του τότε ήταν Ειλέσιον, και συμμετείχε με τις υπόλοιπες πόλεις της Ταναγραϊκής στην Τρωική εκστρατεία, όπως μας πληροφορεί παραπάνω ο Όμηρος. Κατά τον 8ο και 9ο αιώνα μ.Χ. λόγω των σλαβικών επιδρομών φαίνεται να μετονομάζεται σε Χλεμποτσάρι (Χλεμποτσάρι= Χλεμπ + τσάρ) που σημαίνει ψωμί + βασιλιάς. Η ονομασία αυτή φαίνεται να δικαιολογείται λόγω της καλής ποιότητας σιτηρών και επομένως καλού ψωμιού που παράγεται στην περιοχή. Με την αλλαγή όλων, σχεδόν, των ονομάτων των χωριών (ΦΕΚ 195/1953) υπήρξαν δύο προτάσεις για το χωριό μας, η πρώτη ήταν Δίκορφο και η δεύτερη Ασωπία. Μετά από την παρέμβαση ανθρώπων του πνεύματος και ιδιαίτερα του τότε ντόπιου διδασκάλου Ηλία Δουγέκου αποφασίστηκε να ονομαστεί Ασωπία (ημερομηνία μετονομασίας  23/7/1953) και όχι Δίκορφο, που ήταν πολύ απλό και συνηθισμένο. Κι αυτό γιατί σε απόσταση λιγότερη των πέντε χιλιομέτρων υπάρχει ο ποταμός Ασωπός δίνοντάς μας την ευκαιρία να δημιουργήσουμε την δική μας «Μούσα», την Ασωπία, αφού κατά την μυθολογία οι Μούσες ζούσαν κοντά στους ποταμούς.
Πηγή: http://www.asopia.gr/


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ ΤΟΥ ΑΙ –ΛΙΑ 
 
Γράφει ο Δ. Μαρίνης τ. Αρχιεπιθεωρητής Οργανισμού Σιδηροδρόμων –  …  κι ήρθανε χρόνοι δίσεκτοι χρόνοι καταραμένοι …θρηνεί κάθε τόσο η δημώδης μούσα μας , αφού η δύστηνος μοίρα  της φυλής μας , δεν σταματάει να μας φέρνει συμφορές , πολέμους , καταστροφές . Μια φοβερή συμφορά έπληξε την χώρα μας την Άνοιξη του 1941 , όταν ο Αδόλφος Χίτλερ , βλέποντας την ανικανότητα του συμμάχου του Μουσολίνι να υποτάξει την Ελλάδα , έστειλε την σιδηρόφρακτη πολεμική μηχανή του και υποδούλωσε , μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρώπης και την πατρίδα μας .
Για την απερίγραπτη τετραετία ( 1941 – 1944 ) όπου πρωταγωνίστησε το απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού και του φασισμού αλλά και το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής , έγραψε η ιστορία .
Εμείς δεκάχρονοι πιτσιρικάδες τότε ,τρέχαμε περίεργοι να παρακολουθήσουμε περιστατικά και ιστορίες , που εκτυλίσσονταν μέσα στην δίνη του κατοχικού δράματος . 

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΙΣΤΟΡΊΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
 Οι κατακτητές είχαν δημιουργήσει ένα μεγάλο εργοτάξιο καταναγκαστικής εργασίας κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής , από το σιδηροδρομικό σταθμό της Μαλακάσας μέχρι το σταθμό των Θηβών . Περιλάμβανε δηλαδή τους σταθμούς Οινόης , Τανάγρας , Ελαιώνα , Υπάτου , και Θηβών . Εκεί οι σκλάβοι πατεράδες , οι θείοι , οι παππούδες μας , με βαριές , βαριοπούλες , πικούνια , κασμάδες , λοστούς , έσπαζαν τους βράχους που έβγαζαν , από τα νταμάρια του Υπάτου και της Μαλακάσας , και με το χαλίκι ενίσχυαν την σιδηροδρομική γραμμή , ώστε να αντέχει στα βαριά τρένα που μετέφεραν πολεμικό υλικό ,άρματα , στρατό , αιχμαλώτους , μελλοθανάτους κ.λ.π.
Έτσι , καθένα από τα χωριά μας , Σχηματάρι , Μπράτσι , ( Τανάγρα ) , Χλεμποτσάρι ( Ασωπία ) , Μουσταφάδες ( Καλλιθέα ) , Δρίτσα ( Άρμα ) , Σπαϊδες ( Ελαιώνας ) , Σύρτζι ( Ύπατον ) κ.λ.π. υποχρεώνονταν να στέλνει καθημερινά ορισμένο αριθμό σκλάβων να δουλεύουν θρυμματίζοντας βράχους … ζωντανοί σπαστήρες !
Στο σιδηροδρομικό σταθμό Τανάγρας είχε στρατοπεδεύσει ένας λόχος Ιταλών στρατιωτών , επιφορτισμένος με την επίβλεψη αυτών των εργασιών . Τότε υπηρετούσε στο σταθμό σαν << φύλακας διαδρομής >>  ο Νιόνιος , ένας << ωραίος άνθρωπος από το Τζάντε , λάτρης της καντάδας , που με την κιθάρα του τραγουδούσε όταν δεν είχε υπηρεσία , απολαμβάνοντας απέναντι στο κιόσκι του φτωχοκαφενέ , δύο ελιές και ένα ποτήρι κρασί .
Γνωρίζοντας δε καλά την Ιταλική γλώσσα , έπιασες φιλία με έναν Ιταλό υπαξιωματικό , που και αυτός ήταν κανταδόρος και κιθαρωδός .
Έκαναν παρέα , έψηναν στη θράκα τους << μεζέδες >> που αλίευαν πιο κάτω στον Ασωπό και έτρωγαν .
Καβούρια ο Έλληνας και βατραχοπόδαρα ο Ιταλός .
Έβρεχαν τα λαρύγγια τους με ρετσίνα και άρχιζαν τα << ω μπέλα μία Νάπολι ! .. του Ιταλού ή το << όταν ο πόλεμος τελειώσει , κάνουμε σχέδια τόσοι και τόσοι >> του Έλληνα . Έτσι με την κιθάρα και το ποτήρι , ο Ιταλός χαλάρωσε , ανοίχτηκε , και εξoμολογήθηκε στον Νιόνιο τα αντιφατικά αισθήματα και το μίσος του για τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ . Είπε ακόμα στον Νιόνιο , ότι στην Πατρίδα του είχε με τον πατέρα του εργοστάσιο εκρηκτικών μηχανισμών , ναρκών , βομβών , βλημάτων κ.λ.π.
Όταν η Ιταλία έχασε το πόλεμο και συνθηκολόγησε και ο Ιταλικός στρατός κατοχής στην Ελλάδα σκορπίστηκε , πολλοί από αυτούς έχασαν την ζωή τους ο Νιόνιος έκρυψε τον Βιτόριο σε ένα μαντρί στις πλαγιές του Χλεμποτσαρίου . Τον πήγε εκεί και για ένα ειδικό λόγο . Στο φρύδι μιάς ρεματιάς μέσα σε θάμνους , είχε εντοπιστεί μία Ιταλική βόμβα , άσκαστη , από αυτές που στον πόλεμο του 1940 τα Ιταλικά αεροπλάνα , βομβαρδίζοντας την χώρας μας , τις έριχναν στο γάμο του καραγκιόζη !
   Και επειδή μια άσκαστη βόμβα ήταν κίνδυνος σε αυτό το πέρασμα ανθρώπων και ζώων , οργανώθηκε επιχείρηση εξουδετέρωσης με αρχιμάστορα τον Βιτόριο και με κατάλληλες προφυλάξεις και << Βιγλάτορες >> στις γύρω  ράχες , για το φόβο των Γερμανών που έκαναν κάθε τόσο  σαφάρι κυνηγώντας τους εφιάλτες τους Έλληνες αντιστασιακούς . Και ο Βιτόριο κατάφερε να απενεργοποιήσει , να αποσυναρμολογήσει , να ξεκοιλιάσει τη φασιστοβόμβα όπως σαρκαστικά εκφράστηκε ο ίδιος για αυτήν . Το κουφάρι της το έκρυψαν , αλλά την γόμωσή της την χρησιμοποίησαν κάνοντας μια δολιοφθορά σε ένα Γερμανικό μεταγωγικό έξω από το λιμάνι της Χαλκίδας . Έβγαλε έτσι το άχτι του ο Βιτόριο , πριν ο Νιόνιος τον φυγαδεύσει στην πατρίδα του .
Αρκετά χρόνια αργότερα μετά την απελευθέρωση , οι ευσεβείς Χλεμποτσαρίτες – Ασωπιώτες , για να εκφράσουν την αγάπη και την λατρεία τους στον προστάτη τους Αι - Λιά , που δεν επέτρεψε να τους πειράξουν οι βόμβες του πολέμου , του αφιέρωσαν ένα πρωτότυπο τάμα .
Πήραν το άχρηστο κουφάρι της βόμβας και με την βοήθεια πρακτικών σιδεράδων , το έκοψαν , το σφυρηλάτησαν , το μαστόρεψαν με υπομονή και μεράκι , πρόσθεσαν και τα απαραίτητα εξαρτήματα Και κατασκεύασαν έτσι μια όμορφη καμπάνα .
Είναι αυτή που βλέπουμε έξω από το γραφικό εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία στην κορυφή του όμορφου μικρού βουνού που στους πρόποδές του είναι σκαρφαλωμένο το χωριό της Ασωπίας με τους φιλόξενους , ανήσυχους , και προοδευτικούς κατοίκους .
Έτσι λοιπόν η βόμβα – καμπάνα , αντί του ανατριχιαστικού κρότου της έκρηξης που θα σκόρπιζε τότε το θάνατο και την καταστροφή , στέλνει τώρα , το γλυκό της ήχο , για την εσπερινή εωθινή ακολουθία και μαζί το πανανθρώπινο μήνυμα του θεανθρώπου . 

Συγγραφή του κειμένου:Δ . Μαρίνης
Επιμέλεια κειμένου :Παναγιώτης Δριχούτης
Το κείμενο είναι γραμμένο στην 8η σελίδα και στο 8ο τεύχος της μηνιαίας εφημερίδας ΤΑΝΑΓΡΑΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: